ก่อนคลอดน้องเฟย์ หม่าม้ากลัวมากเลย ไม่ว่าจะคลอดเอง หรือผ่าตัด ตอนแรกจะรอให้คลอดเอง แต่ก้อปาไป 39 สัปดาห์แล้วน้องเฟย์หัวก้อยังลอยๆอยู่ ไม่ไปอยู่ที่อุ้งเชิงกรานสักที สงสัยได้ผ่าออกแน่เลย ก้อลังเลอยู่นานเลย เพราะกู๋โก้ไปดูฤกษ์ให้ว่าต้องเป็น วันศุกร์ที่ 20 ตุลาคม จะดีมาก เลยตัดสินใจเลือกวันนั้น ผ่าออกแล้วกัน เพราะถ้ารอไปแล้วเจ็บท้องแถมต้องผ่าออก สู้เลือกวันดีๆให้น้องเฟย์เกิดดีกว่า เลยตกลงโทรบอกคุณหมออรรณพ ตอนเที่ยงวันที่ 18 ตุลาคม ในใจคิดว่าถ้าหมอไม่ว่างก้อดีนะ จะได้เลื่อนวันก้อได้ แต่หมอว่างวันนั้นค่ะ ในใจก้อเริ่มกลัวแล้ว ทำไมเราดันโทรหาหมอให้ผ่าตัดเองซะล่ะ กลัวมากเลย ไม่ว่าจะ เรื่อง block หลัง หรือตอนผ่าแล้วรู้สึกตัวว่าหมอทำไรแต่ไม่เจ็บ (ฟังๆคนอื่นมาทั้งนั้น) กลัวจนถึงวันไป รพ.กรุงเทพคริสเตียนเลย หมอไม่ให้กินอะไรหลังเที่ยงคืน ถึงให้กินก้อกินไม่ลงตั้งแต่เย็นก่อนผ่าตัดแล้ว
ไปถึง รพ. แผนกเวชรเบียนก้อพาไปทำประวัติ แล้วส่งไปชั้นสูตินารี เพี่อเตรียมตัวก่อนเข้าห้องผ่าตัด นางพยาบาลบอกหม่าม้าว่า หมอให้ฉีดยาคลายกังวลด้วย 1 เข็ม ซึ่งนางพยาบาลบอกว่าฉีดแล้วจะรู้สึกสะลืมสะลือ แต่ตอนหลังมารู้ว่ามันไม่แค่นั้นน่ะสิ มันทำให้หม่าม้าหลับไปเลยต่างหาก ไม่ได้เห็นน้องเฟย์ในนาทีแรกที่ลืมตาร้อง แต่มาคิดอีกทีก้อดีเหมือนกันไม่รู้ไปเลยว่าตอนผ่าเป็นไง เลยไม่กลัวเท่าไร พอผ่าตัดเสร็จเขาก้อย้ายมาห้องพักฟื้น มารู้สีกสะลืมสะลือก้อตอนห้องพักฟื้นแหละ ใครมาเยี่ยมก้อรู้แต่ยังงัวเงียอยู่เลย สักบ่ายสี่ เขาถึงพาเขาห้องพักของตัวเอง ขายังรู้สีกชาอยู่แต่พอขยับได้บ้างนิดหน่อย วันแรกนั้นไม่รู้สึกเจ็บแผลเลย คงเป็นเพราะฤทธิ์ยา
nong fay | nichapa 